Queen Emmaline ราชินีเอ็มมาลีนเป็นราชินีเงือกแห่งMerroway Coveและเป็นแม่ที่รักของ Princesses CoraและOonaในSofia the First เช่นเดียวกับอาสาสมัครของเธอ เอ็มมาลีนไม่ไว้ใจมนุษย์ที่โจมตีอาณาจักรของเธอ ดังที่เห็นเมื่อเธอถูกโซเฟียมองในแง่ลบหลังจากพบว่าเธอเป็นมนุษย์ อย่างไรก็ตาม เธอเชื่อในการให้โอกาสทุกคนทำในสิ่งที่ถูกต้อง
Queen Emmaline บทบาทในซีรีส์
เธอปรากฏตัวครั้งแรกหลังจากที่โซเฟียตามคอร่าและอูน่ากลับไปที่ปราสาทปะการัง อูน่าและเอ็มมาลีนต่างโต้เถียงกันเรื่องพระราชวังลอยน้ำในเวิ้งอ่าว และพบว่าโซเฟียติดตามบ้านของลูกสาวเธอ เธอบอกลูกสาวและโซเฟียเกี่ยวกับการโจมตีอาณาจักรของเธอ และนั่นคือสาเหตุที่คนของเธอหลีกเลี่ยงการขึ้นไปบนผิวน้ำ โซเฟียพยายามให้ความมั่นใจกับเธอว่ามนุษย์บนเรือไม่ได้ก่ออันตรายใดๆ แต่เอ็มมาลีนและแพลงก์ หัวหน้าที่ปรึกษาของ เธอไม่ได้จริงจังกับเธอ เพราะพวกเขาคิดว่าเธอเป็นนางเงือกและเพราะพวกเขารู้ว่าเธอยังเด็ก เมื่อไม้กระดานเสนอให้เอ็มมาลีนใช้ตรีศูล ของเธอเพื่อเสกพายุให้พัดเรือออกจากอ่าว เอ็มมาลีนผิดแผนเพราะอาจทำให้เรือจมได้ โซเฟียเสนอที่จะขึ้นไปและให้มนุษย์เคลื่อนย้ายเรือด้วยตัวเอง เมื่อไม้กระดานถามเธอว่าเธอจะทำอย่างไร เธอเปิดเผยว่าเธอเป็นมนุษย์จริง ๆ และเรือลำนี้เป็นของครอบครัวเธอ เอ็มมาลีนและอาสาสมัครของเธอต่างตกตะลึงกับการเปิดเผยนี้ ยกเว้นอูน่าที่รู้มาตลอด เมื่อโซเฟียรับปากว่าเธอจะนำเรือออกไปทันที เอ็มมาลีนสั่งให้เธอทำเช่นนั้นและห้ามกลับมาอีก โดยห้ามไม่ให้วังลอยน้ำกลับมาที่ Merroway Cove เป็นอันขาด
เมื่อโซเฟียกลับมาและบอกเธอว่าอูน่าถูกลักพาตัว และเมื่อแพลงก์กล่าวหาว่าครอบครัวของเธอทำเช่นนั้น เอ็มมาลีนเตือนโซเฟียว่าเธอมีเวลาจนกว่าพระอาทิตย์ตกดินเพื่อคืนลูกสาวของเธอ มิฉะนั้นเธอจะใช้ตรีศูลของเธอเพื่อจมวังลอยน้ำ เมื่อเวลาหมดลงและอูน่ายังไม่กลับมา เธอใช้ตรีศูลเสกพายุ
Svenที่เห็นสัตว์ทะเลที่โซเฟียบอกว่าลักพาตัว Oona ด้วยตาของเขาเอง หยุดเธอก่อนที่มันจะดุร้ายเกินไป และนำเธอไปยังที่ที่ Oona ถูกคุมขัง ซึ่งเธอได้พบกับ Oona ที่บอกเธอว่า Sofia พูดความจริงมาตลอด และโซเฟียก็ช่วยเธอไว้ หลังจากขอโทษโซเฟียและหยุดพายุ เธอกลายเป็นเพื่อนกับครอบครัวของโซเฟีย
บทความโดย : แทงบอล
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *