Chief Tui หัวหน้าตุ้ยเป็นตัวประกอบในภาพยนตร์แอนิเมชั่นเรื่องMoana ของดิสนีย์ปี2016 เขาเป็นผู้นำหมู่บ้านของMotunui และเป็นพ่อของMoana หลังจากสูญเสียผู้เป็นที่รักไปในทะเล Tui ก็เป็นโรคกลัวน้ำ และห้ามไม่ให้คนของเขาเดินทางเลยแนวปะการังของ Motunui กฎของตุ้ยสร้างความขัดแย้งกับลูกสาวของเขาซึ่งใฝ่ฝันที่จะเป็นนักเดินทาง
ตุ้ยเป็นหัวหน้าของผู้คนบนเกาะโมทูนุยสืบต่อจากบิดาของเขา ในสมัยที่ยังเยาว์วัย แม้จะมีกฎหมายห้ามการเดินทาง ตุ้ยก็ถูกดึงดูดไปยังทะเลและใฝ่ฝันที่จะล่องเรือตามสายเลือดของบรรพบุรุษของเขา คืนหนึ่ง ตุ๋ยและเพื่อนซี้นั่งเรือแคนูออกไปในมหาสมุทร และข้ามแนวกั้นของโมทูนุยได้สำเร็จ อย่างไรก็ตาม เมื่อทำอย่างนั้น ทั้งสองก็ถูกคลื่นซัดเข้ามาทำลายเรือของพวกเขา แม้ว่าตุ๋ยจะรอดชีวิต แต่เพื่อนรักของเขาจมน้ำหายไปในทะเล ทุยถูกกลืนกินด้วยความเสียใจและความรู้สึกผิด เขาจึงกลายเป็นคนกลัวน้ำ และพยายามปกป้องผู้คนของเขาโดยยึดถือกฎหมายอย่างเคร่งครัดที่ห้ามไม่ให้ใครไปเกินความศักดิ์สิทธิ์ของแนวปะการังของเกาะ
Chief Tui บุคลิกภาพ
ตุ้ยเป็นผู้นำที่น่านับถือและเอาใจใส่ เขาให้ความสำคัญกับครอบครัว เกาะ และผู้คน เขาแสดงความภาคภูมิใจในชีวิตที่พวกเขาสร้างขึ้นเอง เขาเชื่ออย่างแท้จริงว่า Motunui คือสรวงสวรรค์ และพอใจที่จะอยู่บนชายฝั่ง ในฐานะหัวหน้า เขาทำภารกิจเพื่อให้แน่ใจว่าครอบครัวและผู้คนของเขารู้สึกเหมือนกัน เพื่อความสุขของพวกเขาเอง
แม้ว่าเขาจะรักครอบครัว แต่ความดื้อรั้นของ Tui มักขัดแย้งกับ Moana เนื่องจากความรักที่มีต่อทะเลของ Tui ตุ้ยมองตัวเองในตัวลูกสาวทั้งด้านบวกและด้านลบ ตั้งแต่เธอเกิด เขากดดันให้โมอาน่ารักษามรดกของครอบครัวด้วยการสืบทอดตำแหน่งหัวหน้า ซึ่งเป็นตำแหน่งที่เขาเชื่อว่าเธอจะรับมือได้อย่างดีเยี่ยม อย่างไรก็ตาม โมอาน่ายังแบ่งปันความรักในวัยเยาว์ที่พ่อของเธอมีต่อมหาสมุทรอีกด้วย
ด้วยความรู้สึกผิดต่อการตายของเพื่อนของเขา Tui เห็นว่าความปรารถนาของ Moana ที่จะกระตุ้นการเดินทางอีกครั้งว่าเป็นการเห็นแก่ตัว โดยกล่าวหาว่าเธอไล่ตามความฝันโดยทำให้ผู้คนของพวกเขาตกอยู่ในอันตราย การยึดมั่นอย่างแข็งขันต่อความเชื่อของเขาที่ว่าเกาะแห่งนี้จะจัดหาให้ แม้จะมีหลักฐานที่เป็นรูปธรรมว่าบ้านของพวกเขากำลังจะตาย แสดงว่าตุ๋ยกลัวเกินกว่าจะยอมรับว่าความเชื่อของเขากำลังกลายเป็นเรื่องไม่ถูกต้องและเป็นอันตรายต่อผู้คนของเขา
บทความโดย : แทงบอลออนไลน์
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *